ســکــوت

گفتم من جلو نمیام. اگر من رو شناخت روبوسی می‌کنم و الا که هیچی. دو دفعه است من رو یادش نمیاد داره به عنوان شخصِ ناشناس من رو میبوسه.

تا این رو گفتم، مادربزرگِ مادرم که چند وقتیه به اوجِ پیری رسیده و حافظه‌اش درست کار نمیکنه گفت: چه عجب، آقا جواد، از این طرفا!

بعد گفت: خدا هیچ کسی رو پیر نکنه، این آقا یک بار دیگه هم اومده بود این جا نشسته بود ولی من نمی‌شناختمش، بعد کنارِ خودش رویِ تخت رو خالی کرد و گفت بیا این جا بشین.

جالب بود یادش میومد که من رو دیده و نشناخته، ولی این که خودِ من کی هستم رو نمی‌دونست.

همیشه از اون موقع که حالش بهتر بود می‌گفت خدا آدم رو محتاجِ کسی نکنه و حالا محتاج شده بود و حرص میخورد و ناراحت بود از این که پیر شده. غم و ناراحتیِ پیری رو از چشماش می‌خوندم.

با صدای بلند، طوری که گوش‌های سنگینش بشنوه گفتم: آدم باید حرصِ چیزهایی رو بخوره که دستِ خودشه، و الا پیر شدن که برای همه پیش میاد و آدم خودش تقصیری نداره.

اگر کاری بود که تقصیرِ شما بود باید به خاطرش ناراحت باشی و الا که ناراحتی بی معنیه.

نشسته بودم برای پیرزن لبّ کلامِ علی صفایی رو تکرار می‌کردم که:

بنابراین داشتن بیشتر نه ارزش می آفریند و نه افتخار است  که در روز قیامت خداوند از نعمت هایی که داده است سؤال می کند : لَتُسئَلُنَّ یومَئِذٍ عَنِ النّعیم »

یک ماه پیش بود، استادمان دربارۀ میرزای قُمّی بهمان گفت که آدم خیلی بزرگواری است و در قبرستان شیخان قُم خاک شده. می‌گفت اگر مشکلی داشتید بروید پیش‌اش و نذر کنید تا برایتان دعا کند، چون مستجاب الدعوه است.

ما هم اتفاقی فردایِ آن روز با خانوم تصمیم گرفتیم حرم برویم که باز هم اتفاقی به جایِ این که از طرفِ مسجد اعظم بیاییم از طرفِ قبرستان شیخان آمدیم.

کنارِ قبر میرزای قُمّی رفتیم و به خانم گفتم استادم گفته که شخصیت بزرگواری است و اگر حاجتی بخواهی به تو می‌دهد و برو نذر کن و بخواه که برایت دعا کند.

من هم از این طرف در قسمتِ مردانه آمدم و دو رکعت نماز خواندم، سرم را روی ضریحش گذاشتم و گفتم: اگر به زندگیِ مطلوبی که در ذهنم دارم برسم و این زندگی این قدر مطلوب باشد که من در کربلا و نجف باشم، یک زیارتِ امین الله در نجف و یک زیارت عاشورا در کربلا به نیّت شما خواهم خواند.

***

دیروز سید زنگم زد و گفت: چراغِ سبز نشون بده تا پول رو بهت بدم. این کلمۀ چراغِ سبز حرف‌ها داشت.

خودم را میانِ خیابانی دیدم که چراغ سبز است ولی حرکت نمی‌کنم، کلی آدم هم در اطرافِ این خیابان ایستاده‌اند و فریاد می‌زنند برو، حرکت کن، منتظرِ تو هستند.

دیگر قرار است امام به چه نحوی بطلبد؟ وقتی کارتِ دعوت برایِ آدم می‌فرستند و او نمی‌رود، مشکل از خودِ آدم است.

400 تومان سید و 200 تومان محمدرضا با علت و معلول‌هایی که خدا چیده بود به دستم رسید و امروز دینارها را گرفتم و یک هفته بعد می‌شود اسمم را گذاشت: کربلایی جواد

***

میرزای قُمّی به إذن خدا کاری کرد که زندگیِ مطلوب را به چشم دیدم، زندگی‌ای که نمازهایش جماعت است و در آن روزی یک کتاب تمام می‌شود.

زندگی‌ای که در آن نمرۀ امتحاناتم از 20 پایین‌تر نمی‌آیند و خوابم به 6 ساعت می‌رسد و روزی یک ساعت ورزش در آن وجود دارد.

سربازیِ آقا، همۀ چیزی بود که من می‌خواستم.

مودمِ ما هم بد عادت شده، هر وقت قطع میشه و یک ساعت هم بشینم و چراغ چشمک زنش رو نگاه کنم اتفاقی نمی‌افته، فقط وقتی به عجز میرسم و بسم الله الرحمن الرحیم میگم در جا وصل میشه، برای اون قسمت از ذهنم که دائم مشغول شبهه پراکنی و شک کردنه، در این ظلمت، یقینی است. یک بار هم اتفاق نیفتاده، چندین باره این اتفاق میفته!

این مودم نمونۀ عینیِ داستانِ سید مرتضی است. من به این داستان شک می‌کردم ولی الآن باورش دارم. می‌گن که سید مرتضی یکی از فقهای بزرگ اسلام، شاگردی داشته که هر وقت میخواسته سرِ درسش حاضر بشه، باید از روی رودخونه رد میشده و براش سخت بوده که دور بزنه و از روی پل بیاد. شاگرد وضعیتش رو به سید مرتضی میگه و سید مرتضی هم یک کاغذ میده دستش و میگه بازش نکن، هر وقت خواستی بیای درس، این رو دستت بگیر و از روی آب رد شو.

احتمالا اون شاگرد چشماش گرد شده بوده و داشته از تعجب منفجر میشده، در هر حال فرداش بلند میشه و کاری که سید مرتضی گفته بوده رو انجام میده و از روی آب رد میشه.

یک روز کنجکاو میشه که ببینه توی کاغذ چی نوشته شده، وسطِ آب بوده که کاغذ رو باز میکنه و میبینه نوشته شده: بسم الله الرحمن الرحیم

همون جا توی آب فرو میره و بیرون میاد و پیش سید مرتضی میره. سید مرتضی میگه چون به اثرش ایمان و ایقان نداشتی این اتفاق افتاد، برای همین هم بود که گفتم کاغذ رو بازش نکن.

خلاصه که این طوریاست، شاید هم هیچ کودوم این داستان رو باور نکنید، در هر صورت در برابر باور نکردنتون میتونم بگم: به جهندم! :))

هر وقت پست‌های این شکلی را می‌نویسم از فرط خستگی زرتم قمصور شده. انگار جدیدا کائنات با اسنایپر سرِ مرا هدف گرفته‌اند و قصد هد شاتِ بنده را دارند که ما هم پر رو جا خالی می‌دهیم و کر کر به کائنات می‌خندیم و انگشتِمان را به سمتش گرفته لایکش می‌کنیم.

عرضم به حضورتان که زندگی سخت نیست، ولی سختی دارد و با این پست‌ها تک جهتی فکر نکنید که زندگی متأهلی یعنی جهنّم، اگر چه سختی دارد ولی این سختی بخشی از اقتضای این دنیاست.

با همسرِ بزرگوار و آقا زاده روی موتور در بالا شهر در حال حرکت بودیم که نقصی در چرخِ عقب داشت ما را به سمتِ برزخ مشایعت می‌کرد که ترمز کردم و پایین آمدم و گفتم: سورپرایز، پنجر شده.

استرس مثل عرق ریختنِ یک مردِ چاق بعد از دویِ صد متر از سر و روی همسر می‌بارید. اسنپی گرفتم و او را با خورجینی که یک طرفش گونی برنج و طرفُِ دیگرش آبلیمو و آبغوره و مربا بود به سمتِ خانه فرستادم.

می‌گفت من چطوری این‌ها رو توی خونه ببرم که راننده اسنپ مثلِ سوپرمنی مسلمان گفت: من کمکش می‌کنم.

خودم هم سوارِ موتورِ تنهایی‌هایم شدم که حالا پنچر شُده بود و مرا به سمتِ خانه می‌کشاند. در راه ایستادم و در ایستگاه صلواتی دمنوشِ نعنایی بر معده فرود آوردم که بلغم زُدا باشد.

با هر سختی و بیچارگی بود خودم را به تعمیرگاه رساندم. فقط یک ساعت ایستادم تا دو نفری که ساعت 10 آن جا بودند کارشان راه بیفتد.

رفتم دو تیوب از مغازه‌ای که پیرمردی فروشنده‌اش بود گرفتم و به این فکر می‌کردم معنای یوتیوب چیست که سوال تعمیر کار مرا به خود آورد: شما که داری جفتشو عوض می‌کنی، میخوای برات تیبولس کنم؟

- چی؟

- تیوبلس

- میدونم ولی یعنی چی؟

- تیوبلس دیگه، یعنی یه کاریش کنم میخ هم بره توش چیزیش نشه. بدونِ تیوب فقط لاستیک رو باد می‌کنم.

دو دوتا چارتایی سرِ هزینه‌اش با خودم کردم و تیوب‌ها را پس دادم و برگشتم. و منتظر ماندم تا تیوبلس کارِ ماهر به کارش برسد.

گفت روی موتور بشین که نیفتد، چرخ جلو را در آورد و لاستیک و تیوبش را خارج کرده و لاستیکِ جدید را جا انداخت. حالا می‌خواست مایع سبز رنگی که به شدت تکانش میداد را از جایی که ما قبلا لاستیک‌ها را باد می‌کردیم، تزریق کنیم.

هر یک ذره که مایع را می‌ریخت با چیزی سوزن مانند داخلِ سوراخ باد فرو می‌کرد که این حرکتش به شدت مرا یادِ عصب کُشی دندانم می‌انداخت و هر دفعه که آن جسم فی را فرو می‌کرد دردم می‌گرفت، حتی الآنم که می‌نویسم دردش را حس می‌کنم.

فکر می‌کردم اصلا چنین چیزی از نظر فیزیکی امکان پذیر نباشد و چه بسا قانونِ جذب به طور مع عمل کرد و تا دو ساعت بعدش هم عملی نشد، من فشار می‌دادم و او فشار می‌داد، و پمپ باد هم پشتِ سرش اما فایده‌ای نداشت.

حتی حدود ده دقیقه لاستیکِ یزد خشک را روی پیک نیک گرفت که نرم‌تر شود ولی لاستیک فقط گرمش می‌شُد.

مغازه را بست و پشتِ سرش سوارِ موتور شُدَم تا به آپارتچی یک خیابان آن طرف‌تر برویم که پمپی قوی‌تر دارد، بعد از معطلی و تلاش‌های مستمر به طوری که انگار در فرآیندی پدر و مادرش به هم ساییده می‌شدند موفق نشد و به خانۀ اول برگشتیم.

می‌گفت لاستیکت نباید یزد باشد، باید یاسا می‌گرفتی، بهش گفتم که به فروشنده گفتم که خوبش را بدهد و یاسا ولی این را به من داده.

گفت تقصیرِ این بی خانواده است که به تو لاستیکِ یاسا نداده. این جمله را امشب چندین بار تکرار کرد.

گفتم خب از اول اگر دقت می‌کردیم یاسا باشد این طور نمی‌شد.

گفت من روزی چند تا لاستیک تیوبلس می‌کنم این طور نمی‌شود.

نگفتم که من با کائنات قضایایی دارم و حالا یقۀ تو را هم گرفته.

نگفت بلد نیستم و اشتباه کردم و الکی زور زدم، بلکه تقصیر را انداخت گردنِ لاستیکِ یاسا و گفت فردا می‌روم و این لاستیک را به آن فروشندۀ احمق پس می‌دهم و اگر هم شُده خودم یک یاسا می‌خرم و درستش می‌کنم.

گفتم ولی من باید فردا 7 صبح مدرسه باشم.

گفت من نا ندارم.

راهِ خانه را در پیش گرفتم و در تاریکیِ کوچه قدم می‌زدم:

دستانم را به سمتِ آسمان باز کردم و گرفتم: الحمدلله، اینا مهم نیست، مهم اینه که تو خطّم.

بعد به این فکر می‌کردم اگر چه برهان فطرت در اثبات خُدا برای من اثبات نشد، اما حالا با قطع نظر از اسباب مادی، واقعا احتیاجم و کششم را به خدا حسّ می‌کنم.